De eerste ontmoeting met de Parkside School

Hi everybody!

Ik ben zo druk bezig geweest dat ik nog niet eerder aan het schrijven van mijn blog toe ben gekomen... duuuss... dat betekent... zoals beloofd heel veel avonturen om te delen!!

Bijna alle Nieuw-Zeelanders bezitten een boot.. echt ongelooflijk. Er is altijd wel iemand die een uitnodiging stuurt om mee te gaan vissen (en 18 enorme kawais te vangen!) of mee te gaan waterskiën! Helemaal fantastisch natuurlijk! Meestal wordt daar een leuke wandeling aan gekoppeld, midgetgolf of bijvoorbeeld het bewonderen van de Hamilton tuinen of andere leuke dingen.

Samen met Hurby, Jo, Helmy en Pauline (de zus van Helmy) heb ik een reis gemaakt naar het noordelijkste puntje van het noordereiland. We hebben heel veel wandelingen gemaakt door prachtige natuur en de foto’s daarvan kunnen jullie allemaal zien op mijn blog. Er valt immers niet zoveel te vertellen over hoe die wandelingen in zijn werk gaan.. dat is hetzelfde als in Nederland.. voetje voor voetje. .. Al is er in Nederland geen berg die hoger is dan een verkeersdrempel.. maar goed..

We zijn in vier dagen via Tukukaka, Whangarai, Paihia en nog een aantal onuitspreekbare namen helemaal naar het noordelijkste puntje van het eiland gereden waar eigenlijk niet meer te zien is dan een vuurtoren, maar waar het zo hard waaide dat Jo bijna de zee in gewaaid was. Even als achtergrondinformatie: Jo is de tante van Helmy en Pauline en is recent 80 jaar geworden! Het zal je dan ook vast wel verbazen dat zij diezelfde dag nog mee van de zandduinen is gesleed! En die zandduinen hier zijn echt wel hoger dan de verkeersdrempels in Nederland.. naar schatting ongeveer 25 meter hoog!

Ook ging Jo mee ‘caven’.. letterlijk vertaald: ‘grotten’. Je kent die dingen waarschijnlijk wel uit Frankrijk met van die stalagmieterse dingen en zoiets, maar daar heb je een begeleider.. en een railing.. en er is licht. In Nieuw Zeeland echter.... heb je geen begeleiding, is het pikkedonker en heb je glowwormen. Het was werkelijk waar hilarisch. Daar kwamen we dan arm in arm over de rotsen door de modder glibberen, onderwijl proberend om met onze mini-zaklampjes onszelf wegwijs te maken. We hebben zo hard gegiecheld dat we de gowworms hebben weggeschrokken.. oeps!

Onderweg naar de vuurtoren hebben we via een ‘hole in the rock’ cruise zelfs nog dolfijnen gezien! De cruise doet waar hij voor staat... Hij vaart door een gat in een grote rots. Pauline, die een aardig woordje Nederlands spreekt, noemde het ‘wij varen door gat in de steen’. .. Je begrijpt vast dat de cruise bij ons nu bekend staat als de gat in de steen-cruise!

Na nog een week van binnen zitten en aan mijn onderzoek werken na de reis, begonnen dan eindelijk de avonturen waar heel mijn reis om draait.. een stage op de Parksidschool for Special Needs children! Ik heb er nog maar een week opzitten, maar ik voel me er nu al helemaal thuis. De Nieuw Zeelanders zijn zo gastvrij en relaxt dat ze me behandelen alsof ik er al jaren rondloop.. behalve dan dat ze wel hun benen onder hun kont uit lopen om de nieuwe stagiaires en teachers een volledige introductie geven door de hele school en daar zelfs hun schema voor hebben vrijgemaakt.. fantastisch!

De eerste stagedag werden we door mijn stagebegeleider, Neil Jourdan meegenomen naar alle gebouwen van de Parkside School. De school is namelijk verspreid over heel Pukekohe. Ze hebben een soort van basisgebouw, waar de kinderen met héél hoge speciale needs lesgegeven worden en daarbij hebben ze in bijna alle doorsnee scholen in Pukekohe een ‘satellite class’. Dit houdt in dat ze een eigen klaslokaal hebben op de ‘normale’ basisscholen, om de kinderen met special needs niet af te zonderen van de kinderen zonder special learning needs.

Neil heeft ons voorgesteld aan alle werknemers (natuurlijk heb ik niet alle namen onthouden) en heeft hij mij meteen laten zien dat hij een ongelooflijk goed gevoel voor humor heeft. Een voorbeeld.. er is een klas van vier kinderen met zeer ernstige fysieke beperkingen. Ze zitten in een rolstoel en kunnen bijna niet communiceren, althans niet via gesprekken want ze begrijpen geen taal. De teachers zijn om die reden erg gericht op sensorische stimulering en de kinderen zaten daarom, samen met de teachers, met hun handen in een soort ‘putty’/ kleverige klei. Neil zag meteen zijn kans om de YMCA dans voor te zingen.. waardoor een van de kinderen meteen haar handen in de lucht stak en alles onder de rotzooi zat.. Teachers boos.. Lisa in een deuk van het lachen.

Len, de schoolpsycholoog en de stagebegeleider van Hurby, gaf aan alle nieuwe werkkrachten en interns de volgende dag een verdere introductie. We hebben van alles te horen gekregen over de doelgroep, hoe de school in elkaar zit, wat de regels zijn en allemaal van dat soort dingen. Erg nuttig.. want dat is de informatie voor het eerste verslag wat ik moet gaan schrijven voor school! Ik heb zelfs al een aantal muziektherapiesessies bij mogen wonen, ukelele-les meegedaan en gemasterd, kapahakka (traditionele maori-liederen) geleerd en het fantastische Beat That Program meegedaan als buddy; De kinderen die spasmen hebben, verlamd zijn of iets anders hebben waardoor ze niet kunnen bewegen, worden tijdens Beat That op grote houten platen gelegd, die fungeren als klankbord. Vervolgens heeft elk kind een ‘buddy’ (maatje) die op de begeleiding van de muziektherapeut mee het ritme drumt op de platen, met de handen of met de voeten. Er worden van allerlei liedjes gezongen en gespeeld en na elk lied is er even rust.

Poeh, ik ga nog even genieten van mijn weekend.. en ondertussen uitkijken naar nieuwe stagedagen!
Houd jullie sterk tijdens de stormige tijden in Nederland en zorg dat het dak erop blijft zitten, want anders wordt het wel héél koud!

Lisa