Rust op Parkside
Door: Lisa Cornelissen
Blijf op de hoogte en volg Lisa
28 Maart 2014 | Nieuw Zeeland, Pukekohe
Aangezien het erg rustig is geweest op stage, lijkt het me een goed moment om wat tijd te wijden aan de inhoud van de Parkside School. In mijn vorige blogbericht had ik al wat van de Parkside rampage laten zien, maar wie zijn die Parkside kinderen nu eigenlijk?
De kinderen die bij mij in therapie komen kunnen in de meeste gevallen niet praten. Meestal kunnen ze ook geen instructies begrijpen en een plan maken wat je daarna met hen uit wilt voeren pakt in de meeste gevallen heel anders uit dan je van tevoren hebt bedacht. Hun medewerking is immers afhankelijk van hun humeur, of ze die ochtend gebeten zijn door een andere student, of ze in een stinkbus hebben moeten zitten of omdat ze simpelweg niet de kleur pen hebben gekregen die ze wilden krijgen. ‘We work on the edge of chaos’ zegt Neil meestal en veel muziektherapeuten met mij zullen het met hem eens zijn! We proberen hun chaotische muziek, dat soms niet eens een ritme, pulse, melodie of harmonie kent te structureren en proberen daarin de gezonde mens te ontmoeten.
Een eerste groep kinderen die bij een muziektherapeut terecht komt, heeft ernstige meervoudige leerstoornissen. Dingen die hierbij vaak voorkomen zijn hypertone en spastische cerebrale parese en afwijkingen aan de chromosomen. Zij kunnen geen taal spreken en minimaal verstaan. Fysiek gezien is deze groep het meest kwetsbaar. Zij zijn het meest afhankelijk van anderen om te kunnen overleven, aangezien zij bijvoorbeeld niet zelfstandig kunnen eten, wassen en toileteren (het laatste is misschien niet belangrijk voor het overleven, maar wel voor je gemoedsrust!)
Een andere groep kinderen heeft voornamelijk betrekking op autisme spectrum stoornissen, Down-syndroom en zeldzame stoornissen. Ook voor hen is muziektherapie belangrijk, omdat zij ook vaak non-verbaal zijn. We gebruiken dan bijvoorbeeld visuals (kleine kaartjes met foto’s van instrumenten of een andere activiteit erop) om aan de studenten aan te geven wat we gaan doen in die therapiesessie. Zo kunnen zij zich op de verandering voorbereiden. Een van de therapiekinderen heeft The Cry of the Cat (Creducia), dat is een heel zeldzame stoornis waarbij zij altijd heel hoge geluiden maakt. En luid!... vooral luid!... Mijn oren vouwen al dubbel als ik weer aan de sessie terugdenk. Zij rent voortdurend en er is continu (ge)luid... in tegenstelling tot de zeer teruggetrokken autisme spectrum kinderen die in dezelfde klas zitten als zij... Misschien dat de Downsyndroom jongen daarom steeds zijn gehoorapparaat opeet?
Een volgende groep kinderen bevindt zich meer in de categorie ‘gedragsproblemen’. Vaak gaat hier ernstige hechtingsproblematiek aan vooraf of hebben de ouders een psychische stoornis waarom zij de kinderen vreemde gewoontes bijbrengen. Daar spelen zich vaak enorme drama’s af.
Afgelopen vrijdag mocht ik met Neil mee naar Tauranga om een andere Special Needs School te bezichtigen en een andere muziektherapeut aan het werk te zien. Heel interessant! Vooral omdat je op een of andere manier toch een patroon ziet. Hoewel de needs 'special' zijn, zie je toch dezelfde soort needs terugkomen op een andere school.
Alweer over de helft van de reis... ! Poeh, wat vliegt de tijd!
Tot het volgende blogbericht!
Lisa
De kinderen die bij mij in therapie komen kunnen in de meeste gevallen niet praten. Meestal kunnen ze ook geen instructies begrijpen en een plan maken wat je daarna met hen uit wilt voeren pakt in de meeste gevallen heel anders uit dan je van tevoren hebt bedacht. Hun medewerking is immers afhankelijk van hun humeur, of ze die ochtend gebeten zijn door een andere student, of ze in een stinkbus hebben moeten zitten of omdat ze simpelweg niet de kleur pen hebben gekregen die ze wilden krijgen. ‘We work on the edge of chaos’ zegt Neil meestal en veel muziektherapeuten met mij zullen het met hem eens zijn! We proberen hun chaotische muziek, dat soms niet eens een ritme, pulse, melodie of harmonie kent te structureren en proberen daarin de gezonde mens te ontmoeten.
Een eerste groep kinderen die bij een muziektherapeut terecht komt, heeft ernstige meervoudige leerstoornissen. Dingen die hierbij vaak voorkomen zijn hypertone en spastische cerebrale parese en afwijkingen aan de chromosomen. Zij kunnen geen taal spreken en minimaal verstaan. Fysiek gezien is deze groep het meest kwetsbaar. Zij zijn het meest afhankelijk van anderen om te kunnen overleven, aangezien zij bijvoorbeeld niet zelfstandig kunnen eten, wassen en toileteren (het laatste is misschien niet belangrijk voor het overleven, maar wel voor je gemoedsrust!)
Een andere groep kinderen heeft voornamelijk betrekking op autisme spectrum stoornissen, Down-syndroom en zeldzame stoornissen. Ook voor hen is muziektherapie belangrijk, omdat zij ook vaak non-verbaal zijn. We gebruiken dan bijvoorbeeld visuals (kleine kaartjes met foto’s van instrumenten of een andere activiteit erop) om aan de studenten aan te geven wat we gaan doen in die therapiesessie. Zo kunnen zij zich op de verandering voorbereiden. Een van de therapiekinderen heeft The Cry of the Cat (Creducia), dat is een heel zeldzame stoornis waarbij zij altijd heel hoge geluiden maakt. En luid!... vooral luid!... Mijn oren vouwen al dubbel als ik weer aan de sessie terugdenk. Zij rent voortdurend en er is continu (ge)luid... in tegenstelling tot de zeer teruggetrokken autisme spectrum kinderen die in dezelfde klas zitten als zij... Misschien dat de Downsyndroom jongen daarom steeds zijn gehoorapparaat opeet?
Een volgende groep kinderen bevindt zich meer in de categorie ‘gedragsproblemen’. Vaak gaat hier ernstige hechtingsproblematiek aan vooraf of hebben de ouders een psychische stoornis waarom zij de kinderen vreemde gewoontes bijbrengen. Daar spelen zich vaak enorme drama’s af.
Afgelopen vrijdag mocht ik met Neil mee naar Tauranga om een andere Special Needs School te bezichtigen en een andere muziektherapeut aan het werk te zien. Heel interessant! Vooral omdat je op een of andere manier toch een patroon ziet. Hoewel de needs 'special' zijn, zie je toch dezelfde soort needs terugkomen op een andere school.
Alweer over de helft van de reis... ! Poeh, wat vliegt de tijd!
Tot het volgende blogbericht!
Lisa
-
28 Maart 2014 - 20:53
Christa:
Zo Lisa, wat een heftige problematiek die je beschrijft. Waar ik benieuwd naar ben is of de studenten plezier beleven aan de muziektherapie. Zijn het voor hun prettige momenten om op die manier bezig te zijn? Je zult wel leren heel alert te zijn op hun signalen en je creativiteit en inventiviteit zullen ook worden uitgedaagd.
Ik kan me voorstellen dat het je houvast geeft als je ziet dat er toch een patroon te ontdekken is bij de aanpak door verschillenden therapeuten.
Wat zul je een schat aan ervaring mee terugnemen.
Ik wens je nog een hele mooie tweede helft van je stageperiode.
Liefs
Lotte en Christa -
29 Maart 2014 - 07:25
Papa, Anne En Eva:
Mooi om nu wat meer te lezen over je stagewerk en waar je allemaal mee geconfronteerd wordt. Absoluut geen eenvoudige sessies. We kunnen ons voorstellen dat je iedere dag op weg naar huis de radio in de auto even niet aanzet en van de betrekkelijke rust wilt genieten. En dan nadenken over waarmee je die dag geconfronteerd bent. Het is niet de makkelijkste stageplek lijkt het. De praktijk confronteert je met veel meer bijkomstige dingen dan de theorie doet verwachten, lijkt me. Daar steek je dus extra van op.
We gaan alweer aftellen. -
29 Maart 2014 - 20:55
Mama En Stan:
Wat enorm heftig wat je beschrijft zeg, en wat een enorme ervaring ook om dit mee te maken Lisa!
We kunnen ons wel voorstellen dat het prachtig is als je ook maar iets voor deze mensen kunt veraangenamen. Maar jou kennende, zal je zeker iets kunnen toevoegen. We zijn trots op jou!
Liefs, mama en Stan -
27 April 2014 - 10:06
Oma Cornelissen:
Hoi Lisa, Wat een stagewerk heb je daar. maar je bent jong en men wil wat. En een ervaring met die kinderen. Maar jou kennende kun je dit werk wel aan. Maar de tijd gaat snel, dus geniet er maar van. gr. en liefs van oma Truus. en Opa Jan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
