Parkside rampage
Door: Lisa Cornelissen
Blijf op de hoogte en volg Lisa
03 Maart 2014 | Nieuw Zeeland, Pukekohe
Lieve lezers,
Ik val maar even met de deur in huis: Ze krabben, ze bijten, ze stinken, ze kwijlen, eten mijn gitaar, mollen mijn drum en gooien percussie-instrumenten naar mijn hoofd.. pfoe.. maar wat is het fantastisch om muziektherapie aan die kinderen te geven! De Parkside School is werkelijk waar een aarde op het paradijs. Het zet je even met je voeten op de aarde met al die problematiek en Nieuw-Zeeland blijft natuurlijk het paradijs hè. Ik heb in de afgelopen twee dagen zelfs de kans gehad om mee te gaan naar Rotorua. Niet voor niets staat dat bekend als het Las Vegas van Nieuw-Zeeland! Het stinkt er wel ontzettend naar scheet door de stoom die er uit de grond komt, maar de Maori-show was fantastisch om te zien en er was zelfs nog tijd voor wat actie in de Skyswing en de Luge... ... en mini-golf!
De eerste twee stageweken waren een gekkenhuis. Niks als vergaderingen en uitvallende therapiesessies en af en toe toch snel een therapiesessie en/of soms lunch. Soms vraag ik me af waar mensen zo lang over kunnen praten tijdens die vergaderingen, maar goed... Nieuw-Zeeland staat niet voor niets bekend als een relaxed land. Daar kun je niet verwachten dat alles ‘snel’ en zo efficiënt mogelijk gaat. Het heeft ook wel wat.. als er maar een kop thee op tafel staat en wat koekjes dan red ik me wel... Enigszins, want afgelopen week was Neil snipverkouden.. en ik dus ook. Een week lang heeft het naar Vicks geroken in ons kantoor en niemand durfde bij ons binnen te komen na het horen van al dat gesnotter... gezellig!
Nog nooit heb ik op een school zoveel verschillen gezien tussen kinderen. Het ene moment word je geknuffeld door een klein meisje van zeven jaar dat je nog nooit eerder hebt gezien en de volgende vijf minuten staat een kleine jongen met een honkbalknuppel de toiletten in elkaar te slaan. Tjah, zo gaat dat hier... Wat zou jij doen als je meteen zou reageren zonder eerst na te denken? Zonder al die cognitieve functies en verdedigingen van ons ziet de wereld er opeens heel anders uit.
De kinderen waar ik muziektherapie aan geef zijn daarom ook héél erg verschillend! Er zijn kinderen die niet eens kunnen praten.. en eigenlijk ook nauwelijks bewegen door hersenbeschadiging. Communiceren gaat dan via een switch; een knop die ze indrukken met hun hoofd of voeten en die aangesloten is op een keukenapparaat of waarop de ouders of de leerkracht een boodschap op in heeft gesproken. Zo kunnen ze toch nieuws brengen van binnen naar buiten. Slim hè?! Maar er zijn ook kinderen die wel zinnen van een paar woorden kunnen verstaan. De meesten hebben klassiek autisme, agressieproblemen, ernstige hechtingsstoornissen, of andere gedragsproblemen. Sommigen zijn cognitief juist heel slim, maar zijn lichamelijk zo verzwakt en vermoeid dat ze alsnog niet mee kunnen in de klas. Het belangrijkste is de gezonde mens achter de complicaties te zien, zegt Neil altijd. En zo is het! In muziektherapiesessies zien we vaak die gezonde mens in de kinderen en het is heel vaak onwijs lachen met hen (niet om hen, foei!). Wat heb ik toch een prachtig beroep gekozen :)
Ik val maar even met de deur in huis: Ze krabben, ze bijten, ze stinken, ze kwijlen, eten mijn gitaar, mollen mijn drum en gooien percussie-instrumenten naar mijn hoofd.. pfoe.. maar wat is het fantastisch om muziektherapie aan die kinderen te geven! De Parkside School is werkelijk waar een aarde op het paradijs. Het zet je even met je voeten op de aarde met al die problematiek en Nieuw-Zeeland blijft natuurlijk het paradijs hè. Ik heb in de afgelopen twee dagen zelfs de kans gehad om mee te gaan naar Rotorua. Niet voor niets staat dat bekend als het Las Vegas van Nieuw-Zeeland! Het stinkt er wel ontzettend naar scheet door de stoom die er uit de grond komt, maar de Maori-show was fantastisch om te zien en er was zelfs nog tijd voor wat actie in de Skyswing en de Luge... ... en mini-golf!
De eerste twee stageweken waren een gekkenhuis. Niks als vergaderingen en uitvallende therapiesessies en af en toe toch snel een therapiesessie en/of soms lunch. Soms vraag ik me af waar mensen zo lang over kunnen praten tijdens die vergaderingen, maar goed... Nieuw-Zeeland staat niet voor niets bekend als een relaxed land. Daar kun je niet verwachten dat alles ‘snel’ en zo efficiënt mogelijk gaat. Het heeft ook wel wat.. als er maar een kop thee op tafel staat en wat koekjes dan red ik me wel... Enigszins, want afgelopen week was Neil snipverkouden.. en ik dus ook. Een week lang heeft het naar Vicks geroken in ons kantoor en niemand durfde bij ons binnen te komen na het horen van al dat gesnotter... gezellig!
Nog nooit heb ik op een school zoveel verschillen gezien tussen kinderen. Het ene moment word je geknuffeld door een klein meisje van zeven jaar dat je nog nooit eerder hebt gezien en de volgende vijf minuten staat een kleine jongen met een honkbalknuppel de toiletten in elkaar te slaan. Tjah, zo gaat dat hier... Wat zou jij doen als je meteen zou reageren zonder eerst na te denken? Zonder al die cognitieve functies en verdedigingen van ons ziet de wereld er opeens heel anders uit.
De kinderen waar ik muziektherapie aan geef zijn daarom ook héél erg verschillend! Er zijn kinderen die niet eens kunnen praten.. en eigenlijk ook nauwelijks bewegen door hersenbeschadiging. Communiceren gaat dan via een switch; een knop die ze indrukken met hun hoofd of voeten en die aangesloten is op een keukenapparaat of waarop de ouders of de leerkracht een boodschap op in heeft gesproken. Zo kunnen ze toch nieuws brengen van binnen naar buiten. Slim hè?! Maar er zijn ook kinderen die wel zinnen van een paar woorden kunnen verstaan. De meesten hebben klassiek autisme, agressieproblemen, ernstige hechtingsstoornissen, of andere gedragsproblemen. Sommigen zijn cognitief juist heel slim, maar zijn lichamelijk zo verzwakt en vermoeid dat ze alsnog niet mee kunnen in de klas. Het belangrijkste is de gezonde mens achter de complicaties te zien, zegt Neil altijd. En zo is het! In muziektherapiesessies zien we vaak die gezonde mens in de kinderen en het is heel vaak onwijs lachen met hen (niet om hen, foei!). Wat heb ik toch een prachtig beroep gekozen :)
-
04 Maart 2014 - 10:06
Christa:
Leuk nu wat over de kinderen te lezen met hun complexiteit aan problemen. Wat je schrijft, de gezonde mens achter die problematiek te zien, dat is de kunst, he? Dat is een mooi uitgangspunt voor therapie. Volgens mij heb jij daar wel voldoende oog voor.
Ik ben erg benieuwd naar de doelstellingen die je hebt voor deze kinderen en hoe de aanpak in dit instituut je daar bij helpt.
Gelukkig dat je tussendoor ook de tijd neemt dit mooie land te ontdekken.
Succes en veel genieten!
Christa en Lotte -
04 Maart 2014 - 20:15
Nelleke Van Kollenburg:
Oh Lisa wat prachtig weer, en mooi dat je zoiets kunt doen voor die kinderen.
Pas op voor een blauw oog!
Verder weer een enerverende tijd gewenst, en zie al uit naar het volgende verslag.
Groetjes je moedertje -
05 Maart 2014 - 09:10
An Van Dommelen:
ja, Lieske, je hebt zeker een prachtig beroep gekozen.Het past goed bij jou.
GENIET en LEER ! Maar dat hoeven we niet tegen jou te zeggen!
ook wij kijken weer uit naar je volgende verslag.
ik ben heel trots op je.
liefs Tante Annie -
07 Maart 2014 - 20:07
Wendy:
Hoi lisa...
Wat leuk om te lezen zeg...wens je een hele fijne leerzame tijd
Groetjes wendy stefan en nina x -
08 Maart 2014 - 19:42
Papa, Anne En Eva:
En daar is nu zo'n stage voor! Zeker als je er achter komt (of eigenlijk bevestigd krijgt) dat dit werk je zoveel voldoening geeft en je de juiste studie c.q. het juiste beroep hebt gekozen. Dat is wel een paar instrumenten waard ;)
-
23 Maart 2014 - 10:29
Oma Cornelissen En Jan,:
Hoi Lisa, ja hier is de lente begonnen m,et af en toe frisse buien, maar straks komt de zon.maar wat heb je toch een leuk verhaal met al die kinderen, maar geniet er maar van met al die KIENDJES. gr Oma Truus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
