First start
Door: Lisa Cornelissen
Blijf op de hoogte en volg Lisa
11 Januari 2014 | Nieuw Zeeland, Pukekohe
Hier issie dan: mijn allereerste blogbericht uit Nieuw-Zeeland! Het heeft even geduurd, maar dan schrijf ik maar extra lang, zodat mijn lezers zich niet hoeven te vervelen. Ik verblijf inmiddels al meer dan een week in dit prachtige groene land bij een gastgezin dat een van de grootste veeboerderijen van het land bezit. Het is niet alleen de andere kant van de wereld, het lijkt ook wel een andere kant van mij als mens. Telefoon? Ja, dat kennen ze hier echt wel, maar zo achteraf kun je lang niet altijd verwachten dat er verbinding is. Dat is een rare gewaarwording als meisje uit Nederland dat gewend is haar telefoon overal mee naartoe te nemen en telefonisch non-stop bereikbaar is voor haar vrienden en familie (okay, alleen zij zullen begrijpen dat dit laatste een grap is). Maar goed... Internet? Dat is een heel ander verhaal. Het heeft me even tijd gekost om uit te vinden hoe dat hier in elkaar steekt en uiteindelijk dit bericht te kunnen plaatsen. Het was wel eventjes een cultuurshock voor iemand die gewend is elke dag haar mail te checken (geen grap) en die beloofd heeft met vrienden, familie en docenten te skypen vanaf de andere kant van de hele wereld. Helaas kun je het internet hier vergelijken met dat van een Nederlandse telefoon... Skypen? Daarvoor is de internetverbinding te sloom. Oef... Dan voel je je plotseling wel écht aan de andere kant van de wereld! Maar wat is het hier prachtig! De natuur is divers groen, met uitgestrekte heuvelachtige weilanden zo ver als je kan kijken, met daarachter weelderige bossen waarin je intensieve wandelingen kan maken. Vanaf het eerste moment dat ik uit het vliegtuig stapte, ben ik al verliefd geworden op dit land!
Met een warm onthaal werd ik ’s morgens vroeg op het vliegveld ontvangen door Helmy en Trevor, het farmers gastgezin uit Pukekawa waar ik het komende half jaar samen met Hurby, ook stagiair op de Parkside Special Needs School, zal verblijven in hun omgebouwde garage; het knechtenhuisje. Het gastgezin zorgde ervoor dat er geen tijd was om die dag in slaap te vallen om zo een jetlag tegen te gaan. Het is hier immers precies twaalf uur later, zoals velen wel zullen weten. De eerste dag hebben we vooral besteed aan het bezoeken van al de weides van Trevor, niet schrikken, die hebben in totaal de oppervlakte van Hong Kong! Na de ritten kreeg ik een overal en laarzen aan om vervolgens de koeien te gaan melken... ‘Watch out for cowpoo’ kreeg ik meteen te horen en dat was zacht uitgedrukt. Trevor, zijn zoon Jeremy, Hurby en ik stonden in een lange gleuf met boven ons aan weerszijden zoveel koeienkonten als we maar konden zien. Af en toe ging er een staart omhoog... en jawel... je raadt het wel... dikke flatsen spetterden in de gleuf... en op ons. Ik kreeg een machine in mijn hand gedrukt met vier zuigers eraan die ik om de uiers moest zien te krijgen. Spannend en een flink geklungel, maar nog spannender was het ontwijken van alle bruine flatsen. Het leek wel een spel.
De afgelopen week heb ik me voornamelijk bezig gehouden met het regelen van praktische zaken. Zo moesten er schoolzaken worden afgerond, een Nieuw-Zeelands bankaccount geopend worden, internet geregeld worden en moest er een auto gekocht worden vanwege de enorme afstanden die hier als ‘dichtbij’ worden gezien. Een Ford Festiva is het geworden. Een soort duploblokje op wielen met slechts drie versnellingen. Maar goed.. Hij rijdt (zuinig) en was in ieder geval betaalbaar. Hopelijk houdt hij het vol tot en met juli. Gezien de looks zal hij in ieder geval niet gestolen worden!
Zoals ik eerder al noemde is de natuur hier om bij weg te dromen. Het zal vast niet voor niets zijn dat de Nieuw-Zeelanders, kiwi’s noemen ze zichzelf vaker, zo out-going zijn. Hiken staat vrijwel elke dag op het programma. Meestal al vroeg in de ochtend om de scherpe zon te ontwijken. Ik had het nooit gedacht, maar zelfs ik sta hier elke dag om 6 uur op zonder er ook maar een wekker voor te hoeven zetten. Het hiken is een hele beleving en geweldig voor je conditie. A good workout for your bum, kun je we wel zeggen! Er zijn prachtige paden en routes uitgezet door de bossen die vaak steil oplopen tegen de bergen. Inmiddels heb ik er al flink wat bewandeld om vervolgens te kunnen genieten van prachtige uitzichten boven aan de top. Er zullen vast veel foto’s hiervan volgen op mijn blog.
Een paar dagen geleden kreeg ik een grote verrassing te horen. Trevor en Helmie bezitten een enorm strandhuis en Hurby en ik waren welkom om daar met hen mee naartoe te gaan voor een paar dagen. De zus van Trevor en andere familieleden zouden er ook zijn, maar er was toch plenty of room. Er kunnen wel twintig mensen in het huis slapen. Erg goed voor Nieuw-Zeelanders, want zover ik heb kunnen zien, zijn ze enorm gesteld op hun familie. Het is nog niet voorgekomen dat er op een dag geen familieleden op bezoek zijn gekomen. Altijd is er gezelligheid en alle kiwi’s die ik inmiddels heb mogen ontmoeten zijn zeer gastvrij en ‘easy-going’. Wij Nederlanders, zelfs de typische Brabanders, zijn er werkelijk niets bij. Het is bijna onbegrijpelijk. Kun je je voorstellen om bij iemand voor het eerst thuis te komen en er op blote voeten rond te lopen? Dat doen ze hier allemaal. Schoenen worden hier alleen gebruikt om te gaan hiken. Voordat ik verder vertel over mijn ervaringen in Pauanui, waar het strandhuis is gevestigd, wil ik daarbij nog graag één fantastische gewoonte noemen die ik absoluut in Nederland wil gaan introduceren en welke meteen een beeld geeft van de kiwi’s. Potluck! Wanneer je diezelfde dag nog zin hebt in een barbecue bel je al je familie en vrienden op. Iedereen brengt zijn/haar eigen schaal mee. Een kom salade, wat lappen vlees of als je geen tijd hebt om te koken een stuk stokbrood van de supermarkt. Als het maar voldoende is om er een persoon mee te kunnen voeden. Het kost je als gastvrouw totaal geen moeite en je hebt een geweldige maatijd voor iedereen. Niks plannen zoals in Nederland, gewoon spontaan. En ook geen enorme kosten voor één persoon. Geweldig idee en lekker motiverend om vaker een barbecue te organiseren voor een heleboel mensen! Vrienden en familie... bereid jullie maar vast voor op Potluck!
Pauanui blijft me nog lange tijd bij. Het is namelijk mijn eerste ervaring met vissen! En wat voor een ervaring! Het was tijden stil op de speedboot die Helmy en Trevor bezitten. We hingen daar maar wat met het hengeltje in het water, maar na een tijd begon de pret. Ik ving een parrotfish die we ’s avonds met zijn allen hebben opgesmikkeld, maar de pret begon pas echt toen Hurby voor de tweede maal een vieze, bruine, lange aal met grote tanden ving. De bedoeling was dat deze terug in het water ging, omdat deze wilde beesten bijten... maar de aal wilde ons een goede dag bezorgen en viel in de boot. Daar lag hij dan te kronkelen en om zich heen te bijten.. Yùk!! Na een heldhaftige reddingsactie van mij... ik bedoel Trevor... waren we gered van het vieze ding en konden we terug naar het strandhuis. Het is wat met die bootervaringen. Ik mocht namelijk ook nog op de biscuit. Nee, niet die je kunt eten maar zo’n grote band achter de speedboot waarbij het de bedoeling is dat je er zo lang mogelijk op blijft hangen. Erg leuk en met flinke vaart achter zo’n boot aan is behoorlijk uitdagend als je met één hand achter de band aan het water over gesleept wordt. Alsof het nog niet spannend genoeg was begon het plotseling ook nog eens hard te regenen en stormen wat resulteerde in verkleumde vingers en huilende bange kinderen op de boot, maar het was het waard! Vandaag gaan we weer terug naar het strandhuis, wat zal betekenen dat ik weer een paar nachtjes zonder internet zal moeten leven. Ik lijk wel een kiwi...
Ik hoor graag van jullie ‘Dutchies’! See ya!
Met een warm onthaal werd ik ’s morgens vroeg op het vliegveld ontvangen door Helmy en Trevor, het farmers gastgezin uit Pukekawa waar ik het komende half jaar samen met Hurby, ook stagiair op de Parkside Special Needs School, zal verblijven in hun omgebouwde garage; het knechtenhuisje. Het gastgezin zorgde ervoor dat er geen tijd was om die dag in slaap te vallen om zo een jetlag tegen te gaan. Het is hier immers precies twaalf uur later, zoals velen wel zullen weten. De eerste dag hebben we vooral besteed aan het bezoeken van al de weides van Trevor, niet schrikken, die hebben in totaal de oppervlakte van Hong Kong! Na de ritten kreeg ik een overal en laarzen aan om vervolgens de koeien te gaan melken... ‘Watch out for cowpoo’ kreeg ik meteen te horen en dat was zacht uitgedrukt. Trevor, zijn zoon Jeremy, Hurby en ik stonden in een lange gleuf met boven ons aan weerszijden zoveel koeienkonten als we maar konden zien. Af en toe ging er een staart omhoog... en jawel... je raadt het wel... dikke flatsen spetterden in de gleuf... en op ons. Ik kreeg een machine in mijn hand gedrukt met vier zuigers eraan die ik om de uiers moest zien te krijgen. Spannend en een flink geklungel, maar nog spannender was het ontwijken van alle bruine flatsen. Het leek wel een spel.
De afgelopen week heb ik me voornamelijk bezig gehouden met het regelen van praktische zaken. Zo moesten er schoolzaken worden afgerond, een Nieuw-Zeelands bankaccount geopend worden, internet geregeld worden en moest er een auto gekocht worden vanwege de enorme afstanden die hier als ‘dichtbij’ worden gezien. Een Ford Festiva is het geworden. Een soort duploblokje op wielen met slechts drie versnellingen. Maar goed.. Hij rijdt (zuinig) en was in ieder geval betaalbaar. Hopelijk houdt hij het vol tot en met juli. Gezien de looks zal hij in ieder geval niet gestolen worden!
Zoals ik eerder al noemde is de natuur hier om bij weg te dromen. Het zal vast niet voor niets zijn dat de Nieuw-Zeelanders, kiwi’s noemen ze zichzelf vaker, zo out-going zijn. Hiken staat vrijwel elke dag op het programma. Meestal al vroeg in de ochtend om de scherpe zon te ontwijken. Ik had het nooit gedacht, maar zelfs ik sta hier elke dag om 6 uur op zonder er ook maar een wekker voor te hoeven zetten. Het hiken is een hele beleving en geweldig voor je conditie. A good workout for your bum, kun je we wel zeggen! Er zijn prachtige paden en routes uitgezet door de bossen die vaak steil oplopen tegen de bergen. Inmiddels heb ik er al flink wat bewandeld om vervolgens te kunnen genieten van prachtige uitzichten boven aan de top. Er zullen vast veel foto’s hiervan volgen op mijn blog.
Een paar dagen geleden kreeg ik een grote verrassing te horen. Trevor en Helmie bezitten een enorm strandhuis en Hurby en ik waren welkom om daar met hen mee naartoe te gaan voor een paar dagen. De zus van Trevor en andere familieleden zouden er ook zijn, maar er was toch plenty of room. Er kunnen wel twintig mensen in het huis slapen. Erg goed voor Nieuw-Zeelanders, want zover ik heb kunnen zien, zijn ze enorm gesteld op hun familie. Het is nog niet voorgekomen dat er op een dag geen familieleden op bezoek zijn gekomen. Altijd is er gezelligheid en alle kiwi’s die ik inmiddels heb mogen ontmoeten zijn zeer gastvrij en ‘easy-going’. Wij Nederlanders, zelfs de typische Brabanders, zijn er werkelijk niets bij. Het is bijna onbegrijpelijk. Kun je je voorstellen om bij iemand voor het eerst thuis te komen en er op blote voeten rond te lopen? Dat doen ze hier allemaal. Schoenen worden hier alleen gebruikt om te gaan hiken. Voordat ik verder vertel over mijn ervaringen in Pauanui, waar het strandhuis is gevestigd, wil ik daarbij nog graag één fantastische gewoonte noemen die ik absoluut in Nederland wil gaan introduceren en welke meteen een beeld geeft van de kiwi’s. Potluck! Wanneer je diezelfde dag nog zin hebt in een barbecue bel je al je familie en vrienden op. Iedereen brengt zijn/haar eigen schaal mee. Een kom salade, wat lappen vlees of als je geen tijd hebt om te koken een stuk stokbrood van de supermarkt. Als het maar voldoende is om er een persoon mee te kunnen voeden. Het kost je als gastvrouw totaal geen moeite en je hebt een geweldige maatijd voor iedereen. Niks plannen zoals in Nederland, gewoon spontaan. En ook geen enorme kosten voor één persoon. Geweldig idee en lekker motiverend om vaker een barbecue te organiseren voor een heleboel mensen! Vrienden en familie... bereid jullie maar vast voor op Potluck!
Pauanui blijft me nog lange tijd bij. Het is namelijk mijn eerste ervaring met vissen! En wat voor een ervaring! Het was tijden stil op de speedboot die Helmy en Trevor bezitten. We hingen daar maar wat met het hengeltje in het water, maar na een tijd begon de pret. Ik ving een parrotfish die we ’s avonds met zijn allen hebben opgesmikkeld, maar de pret begon pas echt toen Hurby voor de tweede maal een vieze, bruine, lange aal met grote tanden ving. De bedoeling was dat deze terug in het water ging, omdat deze wilde beesten bijten... maar de aal wilde ons een goede dag bezorgen en viel in de boot. Daar lag hij dan te kronkelen en om zich heen te bijten.. Yùk!! Na een heldhaftige reddingsactie van mij... ik bedoel Trevor... waren we gered van het vieze ding en konden we terug naar het strandhuis. Het is wat met die bootervaringen. Ik mocht namelijk ook nog op de biscuit. Nee, niet die je kunt eten maar zo’n grote band achter de speedboot waarbij het de bedoeling is dat je er zo lang mogelijk op blijft hangen. Erg leuk en met flinke vaart achter zo’n boot aan is behoorlijk uitdagend als je met één hand achter de band aan het water over gesleept wordt. Alsof het nog niet spannend genoeg was begon het plotseling ook nog eens hard te regenen en stormen wat resulteerde in verkleumde vingers en huilende bange kinderen op de boot, maar het was het waard! Vandaag gaan we weer terug naar het strandhuis, wat zal betekenen dat ik weer een paar nachtjes zonder internet zal moeten leven. Ik lijk wel een kiwi...
Ik hoor graag van jullie ‘Dutchies’! See ya!
-
11 Januari 2014 - 19:24
Papa, Anne En Eva:
Dat belooft een heel mooi en dik boekwerk te worden Lisa als je iedere week zo'n leuk en uitgebreid verslag weet te maken. Goed om jullie ervaringen te lezen en ook fijn dat het allemaal zo prima gaat. We zien al weer uit naar het volgende. Geniet er van! -
11 Januari 2014 - 19:40
Marcella:
Tof Lisa om te lezen, ik geloof dat we over een half jaar maar een week moeten plannen om bij te praten :D Have Fun daar he! -
11 Januari 2014 - 20:06
Janneke:
Blote voeten & BBQ..isn't life beautiful?!
No worries, just relax. You go Kiwi's!! ;-)
Geniet van jullie avontuur Lisa! XX
-
11 Januari 2014 - 20:15
Mama En Stan:
Wat een prachtig en leuk verslag Lisa, je hebt ook al talent om een leuk verhaal te schrijven!
We zijn zo blij dat jullie het zo naar de zin hebben!
Heel veel plezier en groetjes.
-
11 Januari 2014 - 21:24
Arianne:
Lies, wat schrijf jij mooi! Ik zie het allemaal helemaal voor me en daar heb ik nog niet eens foto's voor nodig! Die wil ik uiteraard wel zoveel mogelijk zien hihi. Ik ben zo benieuwd naar wat jij komend half jaar gaat meemaken aan avonturen. Hou ons op de hoogte! Dikke kus en knuffel! xxx Arie -
12 Januari 2014 - 13:45
Rini Van Dommelen -Brzoskowski:
Go Lieske 't water kwam me in de mond bij jouw beschrijving van 't landschap!
En bij 't verhaal van de kiwi's voel ik al heimwee en dan heb ik 't nog niet eens zelf meegemaakt!!
Wij genieten mee met jullie op deze manier!!
Het ga jullie goed en ik kijk uit naar je volgende verslag.
Liefs van ons
-
17 Januari 2014 - 14:49
Willemien Friesen:
Hoi Lisa en Hurby,
Ik vroeg aan Nelleke hoe het met jullie gaat, daar aan de andere kant van de wereld!
Zij stuurde me dit mooie dagboek en ik wil er heel graag op reageren.
Wat beschrijf je je ervaringen mooi. Je neemt me helemaal mee naar, wat ik op de foto's zie, dit prachtige land en laat me delen in jullie ervaringen.
Bijzonder en ik wil jullie dan ook alle goeds en succes wensen! geniet er van.
Een lieve groet van Willemien. -
19 Januari 2014 - 09:54
Lotte En Christa:
Dag Lisa,
Lotte en ik hebben ons vandaag aangemeld om je reisverslag te kunnen lezen. Zo te lezen leef en geniet je heel bewust van al het goede wat het land en de mensen te bieden hebben. Leuk, he, om met andere gewoonten kennis te maken. Beleven hoe dingen ook anders kunnen en zijn dan je gewend bent. Daar word je weer een rijker mens van.
We gaan je belevenissen wekelijks volgen.
Morgen onze eerste pianoles van Ellen!
Lotte: Lisa, je bent heel lief
Dag,
Christa
-
19 Januari 2014 - 13:02
Oma Truus:
Ata mārie Lisa en Hurby,
Wat een prachtig verhaal. Jullie hebben het, zo te lezen, heel goed in dat verre land. Jullie denken misschien dat jullie het warm hebben in de zomer. Nou, in Wanroij is het deze winter zelfs heet !
Na een aantal weken een vakantiegevoel te hebben gehad, breekt voor jullie binnenkort de tijd aan om te gaan werken. Veel succes daarbij en ik ben al benieuwd naar jullie vervolgbericht.
Kia ora !
Oma Truus uit Wanroij.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
